Nizina Mazowiecka to centralnie położona kraina geograficzna Polski, należy do rozległego fragmentu pasa Nizin Środkowopolskich.
Najbardziej charakterystyczne typy form terenu to wysoczyzny, równiny i doliny rzeczne. Równinny obszar Niziny pocięty jest w wielu miejscach szeroką doliną Wisły oraz jej dopływów, takich rzek jak: Narew, Wkra, Pilica czy Bzura.
W dolinach rzek powstają starorzecza – jeziora odcięte od koryta rzeki, kiedyś będące jego zakolem.
Lokalnie pojawiają się pewne urozmaicenia rzeźby terenu – formy pagórkowate są rozległe i łagodne – wyższe tereny to tzw. wysoczyzny, m.in. Płońska, Rawska i Ciechanowska. Wysoczyzny to pofałdowane wzniesienia otoczone dolinami rzek. W wielu miejscach Wisła ma głębokie koryto, a to oznacza wysokie brzegi, stromo opadające w dół.
Najbardziej urozmaicona powierzchnia jest na południu Niziny Mazowieckiej. Tamtejszy teren stopniowo fałduje się i podnosi do wysokości nawet powyżej 200 m n.p.m. (dalej na południe zaczyna się pas wyżyn).
W środkowej części Niziny Mazowieckiej do Wisły uchodzą dwie duże rzeki – Narew z Bugiem, których łączące się doliny tych rzek razem tworzą rozległe obniżenie terenu zwane Kotliną Warszawską.
W środkowym kotlinowatym zagłębieniu rozbudowała się Warszawa – stolica Polski.
Skały występujące w podłożu to piaski, żwiry i gliny. W Kotlinie Warszawskiej wiatry usypały z piasków śródlądowe wydmy. Można je zobaczyć w puszczach Kampinoskiej i Kurpiowskiej, a także w dolinach rzek Radomki i Pilicy. Obecnie wydmy są porośnięte przez lasy, dzięki czemu nie rozwiewa ich wiatr.
Krajobraz Niziny Mazowieckiej, podobnie jak krajobraz pojezierzy, był kształtowany przez dawne zlodowacenia. Ponieważ lądolód skandynawski z Niziny Mazowieckiej ustąpił wcześniej niż z pojezierzy, dlatego też jej krajobraz zaczął szybciej ulegać niszczeniu przez procesy zewnętrzne, które przyczyniły się do zrównania jej powierzchni. Wzniesienia zostały wyrównywane, a jeziora stopniowo zarastały i zanikały.
Nizina Mazowiecka jest największa ze wszystkich naszych krain nizinnych. W jej obrębie, wyróżnia się trzy strefy o różnym ukształtowaniu terenu:
- północną – równinną, płaską lub lekko pofałdowaną, co jest wynikiem silnej denudacji;
- środkową – szerokie, płaskodenne obniżenia Kotliny Warszawskiej i doliny Wisły, w których miejscami utworzyły się duże wydmy śródlądowe;
- południową – pofałdowaną dawnymi wzgórzami morenowymi, np. Wzniesieniami Łódzkimi czy Wysoczyzną Rawską.
Mimo słabych gleb bielicowych to kraina rolnicza, obszar ten w większości został zamieniony na pola uprawne i mocno zurbanizowany szczególnie w okolicach Warszawy i Płocka. W bliskim sąsiedztwie znajduje się wiele mniejszych miast, np. Pruszków, Legionowo, Piaseczno, Otwock, Wołomin razem ze stolicą tworzą one aglomerację warszawską o łącznej liczbie ludności ok. 2,5 mln.
W pobliżu dużych miast uprawia się warzywa. W okolicach Grójca, na południe od Warszawy, znajduje się ogromne zagłębie sadownicze – przeważają tam drzewa i krzewy owocowe, głównie jabłonie. Cechą charakterystyczną regionu jest szybki rozwój nowoczesnych gałęzi przemysłu i usług.
